روشی عجیب برای پیدا کردن زیرخاکی و گنج و دفینه ها در زیر زمین
روش پیدا کردن گنج با چوب !!!
مرد، چوب به دست، آرام آرام حرکت می کند،
انگار که به دنبال چیزی می گردد، جمعیتی از دور او را تماشا می کنند، بیابان بی آب و علف
بدون اینکه کلمه ای حرف بزند.
ناگهان می ایستد، انتهای چوبی که در دست دارد تکان می خورد و به سمت پایین خم می شود.
در این لحظه فریاد می زند «پیدا کردم». با شنیدن این جمله، همه سراسیمه به سمت او می دوند
و شروع به کندن زمین می کنند، این جادوی آب است.
«دازینگ» روش عجیب یافتن گنجینه های زمین
یکی از عجیب ترین روش های کشف آب های زیرزمینی،
سنگ های قیمتی، نفت و هرگونه زیرخاکی، «دازینگ» نام دارد.
از آنجا که در این روش از هیچگونه تجهیزات علمی استفاده نمی شود،
برخی بر این باور هستند که افرادی که قادر به دازینگ کردن هستند، نیروی خارق العاده ای دارند.
دازینگ روشی فراتر از علم برای یافتن گنجینه ها و آب های معدنی است.
البته هیچگونه شواهد علمی مبنی بر اینکه نتیجه دازینگ به صورت تصادفی درست است وجود ندارد.
تنها وسیله مورد نیاز این کار، یک چوب به شکل حرف انگلیسی ایگرگ (Y) است که به آن «چوب دازینگ» می گویند
که این چوب به «چوب جادو» نیز مشهور است.
روش دازینگ در دوران رنسانس در آلمان ظاهر شد
و از آن موقع به بعد طرفداران خاص خود را پیدا کرد،
به افرادی که این کار را انجام می دهند «دازر» گفته می شود.
روش پیدا کردن گنج با چوب در طول تاریخ
مورخین معتقدند دازینگ از قرن پانزدهم یعنی زمانی که تب جست و جوی فلزات گرانبها داغ شده بود
در آلمان به وجود آمده است اما در سال ۱۶۶۲،
این روش به عنوان یک عمل خرافه و یک عمل شیطانی معرفی شد
چرا که تعدادی از قضات آلمانی معتقد بودند که این نیروی شیطانی است که چوب را هدایت می کند.
با اینحال مدت زیادی نگذشته بود که اعلام شد از آنجا که هدایت چوب توسط شیطان به اثبات نرسیده،
این روش ممنوع نیست و به این ترتیب بار دیگر دازینگ به عنوان روشی مرسوم برای یافتن زیرخاکی ها به کار گرفته شد.
در قرن هفدهم میلادی، دازینگ جای خود را بین پلیس ها و کارآگاهان نیز باز کرد
و فرانسوی ها برای دستگیری جنایتکاران و قانون شکنان از این روش استفاده کردند
اما سوءاستفاده از دازینگ و متهم کردن بیگناهان باعث شد در سال ۱۷۰۱، «قانون منع استفاده از دازینگ در موارد پلیسی و جنایی»
به تصویب برسد. در قرون نوزدهم و بیستم، کشاورزان و گله داران جنوب «داکوتا» در آمریکا
برای اینکه جای پر آب و علفی پیدا کنند، از روش دازینگ استفاده می کردند.
اما استفاده از دازینگ تنها در کشاورزی و گله داری مرسوم نبود.
شاید باور نکنید اما در طی جنگ ویتنام، بعضی از سربازان نیروی دریایی ارتش آمریکا برای پیدا کردن
زاغه مهمات و تونل های اسلحه دشمن، از روش دازینگ استفاده می کردند.
حتی در سال ۱۹۸۶ وقتی ۳۱ سرباز ناتو در یکی از کوهستان های نروژ گرفتار بهمن شدند،
ارتش نروژ برای پیدا کردن آنها از چوب ساده ایگرگ شکل کمک گرفت.
اگرچه علمی بودن دازینگ به اثبات نرسیده است اما حتی امروزه هم بسیاری از کشاورزان در اروپا
و آمریکا برای تعیین محل آب هیچ روشی را مناسب تر از دازینگ نمی دانند.
تجهیزات مورد نیاز دازینگ
چوب چنگالی
در روش سنتی، رایج ترین چوبی که در دازینگ استفاده می شود،
چوبی به شکل چنگال یا ایگرگ است که آن را از شاخه درختان جدا می کنند.
بعضی از «دازرها» ترجیح می دهند چوب مورد نظرشان را از شاخه درختان خاصی انتخاب کنند.
مثلا در اروپا استفاده از شاخه درخت فندق،
هلو و بید بسیار رایج است. دو شاخه چوب ایگرگ شکل در دست گرفته می شود و قسمت سوم یعنی
دم آن به صورت مستقیم نگه داشته می شود. سپس دازر به آهستگی شروع به راه رفتن
در نقاط مختلف می کند و بعد از مدتی راه رفتن ناگهان می ایستد
و می گوید که در آنجا آب در زیر زمین جریان دارد.
دازرها ادعا می کنند که در چنین نقاطی،
شاخه به سمت پایین کشیده می شود یا آنکه شروع به پرش های کوتاه می کند.
این روش به نام «جادوی بید» نیز شهرت دارد.
چوب فلزی
بسیاری از دازرهای امروزی، استفاده از چوب ایگرگی را کنار گذاشته اند
و به جای آن، دو میله فلزی L شکل را در دست می گیرند. هر یک از میله ها در یک دست نگه داشته می شود
و قسمت کوتاه شیء اِل شکل به سمت بالا نگه داشته می شود.
دازرها درباره روش پیدا کردن آب و اشیای زیرزمینی با استفاده از این روش ادعا می کنند
که وقتی دازر به شیء مورد نظر در زیر خاک نزدیک می شود، میله ها به سمت یکدیگر خم شده و شکل ایکس را تشکیل می دهند.
علاوه بر میله های فلزی، دازرها از میله های پلاستیکی و شیشه ای نیز استفاده می کنند.
میله های صاف نیز برای این کار مناسب است اما تا اوایل قرن نوزدهم در انگلیس استفاده نمی شد.
را می پیماید،
